Geen zin!
Het is 14 graden als ik om 6.30 met 2 dikke vesten, thermokleding, wollen sokken en een muts op aan mijn ontbijt in de huiskamer zit. Ik heb totaal geen zin in vandaag en word al stikchagrijnig van het vooruitzicht dat ik vandaag buiten de stad een grote administratie klus moet doen. Het is ook nog eens bijna 50 minuten fietsen én bitterkoud. Hoeveel erger kun je het nog krijgen?
Na mijn derde bak koffie moet ik er toch echt aan geloven en klinken exact dezelfde woorden in mijn hoofd, die ik ook altijd tegen mijn cliënten en coachees zeg, als ze bij een opdracht die ik hen geef zeggen dat ze daar eigenlijk heel chagrijnig van worden en geen zin in hebben:
“Ben je bereid het mét tegenzin te doen?
Je hebt namelijk geen zin of motivatie nodig om in actie te komen hoor, dat probeert jouw verstand je gewoon wijs te maken!” Ons verstand laat bij iedere vorm van ongemak direct de ‘Ja maar fabriek’ op volle toeren draaien om ons te weerhouden uit onze comfortzone te gaan en in actie te komen. “Heb je schoenen, een jas, een sleutel van je voordeur en een fiets?” Ja! “Dan ben je dus prima in staat om naar je werk te fietsen en die klus te gaan doen, dus neem je tegenzin maar gewoon met je mee!”
Terwijl ik mijn snowboots aantrek en met een chagrijnig gezicht op mijn fiets stap, voel ik een golf van medelijden met mijn arme cliënten, die ik ACT therapie geef en nu ook met mezelf.
Afzien
Ik zit niet alleen op de fiets, mijn verstand juf Bulstronk is achterop de bagagedrager gesprongen en heeft ook niet bepaald een goed humeur: “Allemachtig, wie gaat er nu ’s ochtends vroeg met deze kou zo’n eind fietsen! Je lijkt wel 20 kilo zwaarder vandaag met al die lagen kleding aan!” Als ik een flinke bocht moet nemen, roept juf Bulstronk: “Marieke, wat ben jij een zielepiet zeg, je gedraagt je als een 80 jarige oma die bang is om te vallen. Kom op zeg dit is echt te triest voor woorden!”
Ik was al niet in een opperbeste stemming en de angst om met deze gladheid een flinke smak te maken, maakt het er niet bepaald beter op. Die angst is overigens zeer terecht, 7 jaar geleden heb ik in Afrika tijdens een flinke valpartij mijn pols gebroken en hier blijvende schade aan overgehouden. Dus ja, ik ben inderdaad snel bang om te vallen en die angst mag ik best hebben zeker in het donker, omdat ik harstikke nachtblind ben. Mét mijn angst, tegenzin en juf Bulstronk achterop fiets ik zuchtend verder.
Omgaan met tegenslag
De winter is niet mijn favoriete seizoen, mijn gezicht voelt vaak als schuurpapier, ik heb kloven in mijn vingers en draag lelijke wolle sokken, omdat de doorbloeding in mijn voeten niet lekker werkt. Het liefst blijf ik zo lang mogelijk in mijn warme bed liggen, omdat ik geen zin heb om me aan te kleden in de koude slaapkamer. Geef mij maar het voorjaar en de zomer, dan ben ik het zo veel mogelijk buiten! Maar helaas, het is niet altijd voorjaar en zomer en ook dan zijn er dagen dat het koud is en hard regent. En zo werkt het ook met gevoelens. In een waardevol leven kunnen en mogen lastige en fijne gevoelens naast elkaar bestaan.
Jezelf een schop tegen de kont te geven: wel of niet? Jij kiest bewust!
De ene keer heb je net zoals ik in dit verhaal een bak met bereidheid nodig om jezelf die schop tegen de kont te geven en mét tegenzin in actie te komen. De andere keer kies je er bewust voor om mild naar jezelf te zijn. Zo heb ik bij thuiskomst onder luid protest van juf Bulstronk, die mij nog even op de stand van de energieapp wees, toch een heerlijk warm bad genomen.
Uitstelgedrag en in actie komen
- Waar heb jij een bloedhekel aan, wat je het liefste zou uitstellen?
- Ben jij ook bereid het stikchagrijnig te doen?
- En welke actie ga jij doen (onder luid protest van je verstand) om wat aardiger te zijn voor jezelf?
0 Reacties